بیانات منتشرنشده‌ی امام خامنه‌ای خطاب به دکتر روح‌الامینی در دیدار با اساتید دانشگاه‌ها - ۱۳۸۸/۶/۹

«دکتر عبدالحسین روح‌الامینی» رئیس سابق انستیتو پاستور ایران است که محسنش را در حوادث پس از انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۸۸ از دست داده بود، در دیدار اساتید دانشگاه با رهبر انقلاب مطالبی پیرامون «سرمایه اجتماعی نظام» بیان کرد. حضرت امام خامنه‌ای پیش از بیانات اصلی خود در این دیدار، بیاناتی را خطاب به دکتر روح‌الامینی می‌فرمایند که «روشنی خورشید» متن آن را منتشر می‌کند.

تاریخ: ۹ شهریور ۱۳۸۸

شرح:

سخنان دکتر عبدالحسین روح‌الامینی: بعضی‌ها فکر می‌کنند ما که از نظام دفاع می‌کنیم، از حق‌مان هم می‌گذریم. خون‌خواهی در رابطه با عزیز ازدست‌رفته‌ی ما -محسن ما- به عهده‌ی نظام است. جوانی بوده در این‌جامعه که نظام در خون‌خواهی او مقدم است. وقتی در آن آیه‌ی شریفه می‌فرماید: «و لکم فی القصاص حیاه» آن فرد را نمی‌خواهد برگرداند؛ این حیات جامعه است و تضمین این حیات است. ان‌شاءالله این پاسخ‌گویی، قبول مسئولیت و عذرخواهی در رده‌های مختلف تعریف بشود تا ما برسیم به آن وجه که شهید مطهری در ابتدای پیروزی انقلاب فرمودند که «الیوم یئس الّذین کفروا من دینکم. » که ان‌شاءالله دشمنان ما بدانند آب در هاون می‌کوبند.

ما یک خانواده‌ی بزرگیم با همه‌ی مصیبت‌ها و گرفتاری‌ها و با همه‌ی خوبی‌ها و خوشی‌ها. در هم است این شور و شیرین. خودمان اداره می‌کنیم و احتیاجی به دخالت آن‌ها نیست. البته این نافی تکلیف و وظیفه‌ی ما نیست... ان‌شاءالله دعا کنید برای ما که مشمول این فراز زیارت امین‌الله باشیم که «صابره علی نزول بلائک؛ شاکره لفواضل نعمائک» . ان‌شاءالله ذخیره‌ی آخرت ما باشد و بتوانیم بر این بلیه‌ای که بر ما آمد، صبر کنیم. اما به فرموده‌ی والده‌ی آن عزیز، محسن ما خونش رنگین‌تر از دیگران نیست. محسن ما رفت، محسن‌های مردم را دریابید! ... رویه‌ها اصلاح شود تا این ضایعات را کم‌تر داشته باشیم و این مظلومیت مضاعف نظام را هم پیش رو نداشته باشیم؛ ان‌شاءالله در حق ما و در حق همه‌ی جوانان کشور دعا بفرمایید که عاقبت به خیر شویم!

اجازه بدهید من چند جمله عرض کنم به آقای روح‌الأمینی؛ اولاً طیب‌الله أنفاسکم. خیلی خوب صحبت کردید. ثانیاً این نکته‌ی لزوم پاسخ‌گویی که آقای روح‌الأمینی اشاره کردند، کاملاً درست است؛ ما این را تصدیق می‌کنیم. جزو اعتقادات بنده است از سابق. در طول این سال‌ها گاهی اتفاق افتاده که از کسی تخلّفی سر زده؛ یک قول و یک نظر این بوده که به خاطر خدماتی که این شخص کرده، از آن تخلف بگذریم! یک حرف دیگر این بوده که ما تخلف را در وزن خودش و اندازه‌ی خودش محاسبه کنیم؛ به معنای واقعی کلمه؛ آثار تخلف را هم بر آن بار کنیم؛ بجای خود از خدمات هم تقدیر کنیم. بنده به این نظر دوم همیشه معتقد بودم و الآن هم معتقدم.

این را هم این برادر عزیزمان و خانواده‌ی محترمشان، هم همه‌ی کسانی که در این قضایا یک آسیبی بر آن‌ها وارد شده -به هر نوعی، از سوی هر کسی- بدانند که بنای نظام و تصمیم نظام بر مجامله کردن نیست. همان‌طور که ما با کسانی که با نظام صریحاً معارضه می‌کنند، بنای بر مجامله نداریم، معتقد به ایستادن در موضع قانون و موضع حق هستیم، عیناً همان‌طور، اگر چنانچه در مجموعه‌ی منتسب به نظام، تخلّفی انجام بگیرد، کار بدی انجام بگیرد، خدای نکرده جنایتی انجام بگیرد، باز هم اعتقاد من همین است. ما در موضع قانون، در موضع حق باید بایستیم. خدای متعال کمک کند بتوانیم این چیزی را که می‌خواهیم، انجام بدهیم. مسئولین دارند تلاش می‌کنند در این زمینه؛ ان‌شاءالله که همین خواهد شد.

حالا این بخش قضیه، صورت قضیه است. قالب و جسم قضیه این است. روح قضیه این است که هر حادثه‌ای در عالم اتفاق می‌افتد، این حادثه یک محاسبه‌ای پیش خدای متعال دارد. هیچ‌کدام از لذت‌ها و رنج‌های ما، از شادی‌ها و غم‌های ما در این دنیا بدون مابه‌ازا در محاسبه‌ی الهی نیست؛ هیچ‌کدام. هر سختی‌ای که ما این‌جا تحمل کنیم -چه به شکل بیماری باشد، چه به شکل تهی‌دستی باشد، چه به شکل مظلوم واقع شدن باشد، چه به شکل فقدان‌های دردناک باشد- هرچه باشد، پیش خدای متعال یک مابه‌ازای نیک دارد. هرچه از این کفه، کم بشود در آن کفه جبران خواهد شد؛ بدون تردید. این را باید بدانیم. لذا همه‌ی این مصائبی که بر ما در زندگی وارد می‌شود، پیش خدای متعال اجر دارد. حتی حوادث بی‌اختیار. هیچ‌کس به اختیار خود بیمار نمی‌شود. اما در روایات دارد که بیمار و دردمند به خاطر بیماری پیش خدای متعال مأجور است. یعنی در حساب الهی، هیچ‌کدام از رنج‌های ما بدون پاسخ بدون مابهازا باقی نخواهد ماند.

این را فقط برای این نگفته‌اند که ما تسلی پیدا کنیم در مواجهه‌ی با رنج‌های جهانی، زورآزمایی نکنیم. نه، آن زورآزمایی هم به نوبه‌ی خود مجاهدتی است که هم لازم است و هم دارای اجر است. خطاست این تهمتی که در طول سال‌های متمادی از سوی گروه‌هایی به اسلام زده می‌شود که در اسلام می‌گویند: صبر کنید بر این مصیبت‌ها به معنای این‌که تحمل کنید، مقابله نکنید تا آن کسانی که مصیبت‌ها را وارد می‌کنند، راحت بتوانند خودشان را از سختی‌ها و پیگیری‌ها و انتقام‌ها رها کنند. نه، این‌جور نیست قضیه. اینی که اسلام به ما می‌گوید این مصیبت پیش خدا اجر دارد، معنایش این نیست که ما برای جبران این مصیبت، برای جلوگیری از مصائب مشابه، برای کم کردن همین مصیبت تلاشی نکنیم. نه، این تلاش هم لازم است. بنابراین اجر الهی هم هست.

این را هم شما بدانید از اولی که این قضایا برای چند نفری از قبیل شما اتفاق افتاد که بعضی‌شان از دوستان خود من بودند، بیشترین دعای من برای بازماندگان بوده. آن در گذشتگان که درگذشته‌اند و رفته‌اند و سر و کارشان با خداست اما این بازماندگان، دچار دردهایی هستند. بیشترین دعای ما برای این بوده که خدای متعال آرامشی به این‌ها بدهد. ان‌شاءالله موفق و مؤید باشید. خدا تأییدتان کند.

 

منبع: بخش حاشیه ها- سایت khamenei.ir

پیوند مرتبط: بیانات دیدار در پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار امام خامنه‌ای