بیانات منتشر نشده امام خامنه ای در دیدار با اساتید دانشگاه صنعتی شریف - ۱۳۷۸/۹/۱
در ابتدای آذرماه ۱۳۷۸ حضرت امام خامنه‌ای به دانشگاه صنعتی شریف می‌روند و با دانشجویان دیدار و گفتگو می‌کنند و به سؤالات ایشان پاسخ می‌دهند. پیش از این دیدار، در جمع اساتید دانشگاه حاضر می‌شوند و بیاناتی می‌فرمایند که «روشنی خورشید» متن این بیانات را منتشر می‌کند.
تاریخ: ۱ آذر ۱۳۷۸
شرح:
بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
زیارت شما دوستان در آغاز ورود به این دانشگاه، طلیعه‌ی بسیار شیرین و جالبی بود؛ چون تاکنون من به این دانشگاه نیامده بودم. بار سنگین و وظیفه‌ی شیرینی در این کار است؛ حس می‌کنم با این خصوصیاتی که دانشگاه شما دارد -از لحاظ گردآوری مغزهای فعال و استعدادهای خوب و روان دیدن کار علم و تحقیق در این‌جا- برای یک اهل علم، بسیار شیرین است که در این‌جا فعالیت علمی کند، تدریس و تربیت کند و شاهد بالندگی جوان‌هایی باشد که آینده‌ی کشور، آینده‌ی تاریخ و سرنوشت ما در دست آن‌هاست. ان‌شاءالله که خداوند این مسئولیت را بر همه‌ی شماها مبارک کند و توفیق بدهد که بتوانید این بار سنگین را به بهترین وجهی بردارید.
اگر بخواهیم این جوان‌ها در میدان علم و تحقیق پیشرفت کنند، هم باید نیروی ابتکار و خلاقیت آن‌ها را میدان بدهیم و وادار کنیم که فکر و کار کنند، هم صحنه را آماده کنیم برای این‌که بتوانند پیشرفت کنند. هر کسی احساس پیشرفت بکند، به آن محیطی که این امکان را برای او فراهم کرده، علاقه‌مند می‌شود. فرمایش ایشان(۱) را تصدیق می‌کنم که اگر ما در کشور، امکانات را فراهم بکنیم -یعنی الان هم خیلی معلوم نیست که چیزهای فراتر از توان جمع ما و توان کشور باشد- جوان‌های ما ترجیح می‌دهند که همین‌جا بمانند؛ لااقل بخش عمده‌ای از آن‌ها -اکثر آن‌ها- این‌جورند و این وضعی که امروز وجود دارد، پیش نمی‌آید که متأسفانه مغزهای فعال و کاری و استعدادهای درخشان، در همین مسابقات جهانی شناسایی و به راحتی صید می‌شوند!
این وضع بایستی حتماً متمرکز بشود؛ راهش هم همین است. من البته بعد از آن روزی که آن برندگان المپیادها و مسابقه‌ی رُبات‌ها و شما آقایان، آن‌جا آمدید(۲) ، با مسئولان صحبت کردم، با آقای رئیس‌جمهور هم به‌طور خاص، یک جلسه در زمینه‌ی همین کمک کردن به کارهای تحقیقات در کشور و میدان دادن به این کار، صحبت شده است. باید دنبال بگیرید و دنبال بگیریم، تا ان‌شاءالله این کار بشود.
به‌هرحال کننده‌ی کار، شما هستید، دنبال‌گیر هم بایستی شماها باشید؛ و عامل عمده و مهمی که وجود دارد، این است که همه‌ی شما برادران و خواهرانی که این‌جا هستید -چه اساتید، چه مسئولان- سعی کنید این جوان‌ها را علاقه‌مند به دین و انقلاب و کشور بار بیاورید.
در دنیا جاذبه‌ها بخصوص برای این جوان‌ها زیاد است؛ اگر یک ایمان و یک رابطه‌ی معنوی و دلبستگی قوی، از این طرف وجود نداشته باشد، بسیاری از تدابیر، ناموفق خواهد ماند. دینداری جوان‌ها، دلبستگی آن‌ها به اصالت‌های خودشان در این کشور -به انقلابشان، به شعارهایشان، به آینده، به کشور، به تاریخ و به معارف و فرهنگشان- بیشترین کمک را می‌کند. و همه می‌توانند کمک کنند؛ این مخصوص فلان عمامه به سر که در این‌جا تدریس می‌کند، یا -فرض بفرمایید- در دفتری مشغول به کار است، نیست؛ مخصوص معلم معارف هم نیست؛ یک استادِ فنیِ تخصصیِ صد درصد علمی هم می‌تواند در خلال درس خودش، یک کلمه بگوید که در دل این جوان، به عنوان عامل ایمان و عامل صلاح و سداد باقی بماند. این وظیفه‌ی بسیار سنگینی است؛ امیدوارم که ان‌شاءالله این کار بشود.
من این‌جور احساس می‌کنم که یکی از چیزهایی که باید به عنوان یک خطر برای این کشور، برای حالا -و حتی برای آینده‌ی کوتاه‌مدّت ما- فرض کرد، خطر جذب شدن و دلسرد شدن عناصر بااستعداد است -در همه‌ی رشته‌ها- چون امروز دنیا، دنیای تلاش و فعالیت مادّی و پول است؛ برای کسب پول، هرچه لازم باشد، پول خرج می‌کنند.
من شنیده‌ام که در بعضی از دانشگاه‌های کشور، در آن جلسه‌ای که دانشجو در پایان یک دوره از تحقیقات، دارد از پایان‌نامه‌ی خودش دفاع می‌کند، مأمورهای کمپانی‌های بزرگ شرکت می‌کنند و از همان جا این جوان را شناسایی می‌کنند! در همان جلسه، یا بلافاصله بعد از آن جلسه، پیشنهاد می‌دهند که شما در دوره‌ی ادامه‌ی تحصیلتان، بورسیه‌ی ما بشوید و با این تضمین برای آینده -برای شغل، برای مسکن- برای ما کار کنید!
ببینید، این‌جور راحت صید می‌کنند! حالا آن کسی که حاضر باشد از این وسوسه‌ی بزرگ بگذرد، بایستی دلبستگی بسیار بزرگ‌تری در این‌جا داشته باشد. البته خیلی از شما بهتر از من می‌دانید که قبل از انقلاب، میدان برای ظهور و بروز استعدادها به این فسحت(۳) نبود؛ امروز میدان باز است. ما امروز بیش از ده برابر آن روز دانشجو داریم؛ بنابراین بیش از ده برابر آن روز، امکان بروز استعدادهای برجسته داریم. آن روز -شاید- این‌ها در بین این مسایل گوناگون اقتصادی و مادی و بقیه‌ی گرفتاری‌هایی که افراد دارند، گم می‌شدند و از بین می‌رفتند؛ ولی امروز بروز پیدا می‌کنند و جای خیلی خوبی برای دشمن است؛ یعنی همان‌طور که منابع طبیعی غنی را شناسایی می‌کنند، تا به هر شیوه‌ای آن‌ها را از زیردست صاحب‌هایش بربایند، چرا منابع غنی انسانی را هم شناسایی نکنند، تا آن‌ها را از زیردست صاحبانش -که کشور و خانواده‌ی بزرگ ملت است- بربایند و ببرند؟!
بنابراین باید این کار انجام بگیرد؛ من هم مسئولم، دولت هم مسئول است، شماها هم مسئولید و ان‌شاءالله بایستی این تلاش انجام بگیرد. امیدوارم که خداوند متعال، هم به شما، هم به ما کمک کند و توفیق بدهد که این وظیفه را بشناسیم و بر طبق آن عمل کنیم. من تصدیق می‌کنم -اگر چه ایشان نگفتند؛ ولیکن می‌دانم در ذهن همه‌تان هست- که امروز ارج و قدر لازم، وزن لازم به کار علمی و تحقیقاتی داده نمی‌شود -همه نمی‌دهند! اما آن کسی که می‌تواند این ارج را بگذارد، تا دیگران هم در این صراط وارد بشوند، غالباً مسئولان دولتی هستند- بایستی این کار را بکنند.
البته وزیر آموزش عالی خیلی تلاش می‌کند، آقای دکتر معین پیش من هم آمدند، پیش آقای رئیس‌جمهور هم رفتند؛ ایشان انصافاً خیلی دنبال این قضیه هستند و تلاش می‌کنند. به‌هرحال باید همه بفهمیم، همه تصدیق کنیم، تا ان‌شاءالله کاری که باید انجام بگیرد، انجام پذیرد.
والسلام‌علیکم‌ورحمه‌الله‌وبرکاته
پانوشت:
۱- رئیس دانشگاه ۲- دیدار با نخبگان علمی سراسر کشور؛ ۱۳۷۸/۰۷/۱۹ ۳- وسعت و گستردگیمنبع: پایگاه سابق نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها
پیوند مرتبط: بیانات در دیدار دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف